Καλέ μου φίλε, σκυλάκο μου

Πόσες, μα πόσες φορές δεν ρίχτηκες στη μάχη, πρώτος – πρώτος. Για να υπερασπιστείς τον τόσο πιο μεγαλόσωμο αλλά αδύναμο πιστό σου φίλο. Έναν φίλο, πολύ πενιχρά εξοπλισμένο, με τα νύχια και δόντια της φύσης, τα όπλα της φύσης για την μάχη.

Να ξέρεις, έκανα τα πάντα για να σε φυλάξω από το κακό. Από τα άλλα μεγάλα θηρία που σε καταδίωκαν. Όμως ο φόβος κατέτρεχε πάντα μόνο τη δική μου ψυχή. Διότι εσύ, φίλε μου καλέ, αγαπημένε μου φίλε ήσουν άφοβος. Ένα τόσο δα ζωντανό ζωάκι με καρδιά και ψυχή λιονταριού.

Μου χάρισες τόση χαρά, τόσο κέφι. Πάντα σε θυμάμαι που έτρεχες ξωπίσω μου. Έτρεχες να προλάβεις. Έτρεχες για να ζήσεις. Και να που τώρα, 10 μέρες μετά τα γενέθλιά μου, μέσα σε έναν κρύο Δεκέμβρη έφυγες ξαφνικά. Επήγες στην αγκαλιά του Χριστούλη. Η καρδούλα σου έδειχνε ότι ήσουν ακόμα πολύ δυνατός, ότι είχες πολλά χρόνια μπροστά σου. Όμως αλλοίμονο φίλε μου, τα ποδαράκια σου δεν σε βάσταζαν άλλο.

Δεν έπεσες ποτέ σε μελαγχολία. Δεν αρρώστησες ποτέ. Πάντα δυνατός, πανέμορφος, γλυκύτατος και καλοσυνάτος. Έτσι θα σε θυμάμαι. Ως αθάνατο φίλο, αδερφό. Σε αγάπησα τόσο πολύ που ο πόνος όταν κατάλαβα πως σιγά – σιγά έφευγες ήταν πολύ βαρύς. Έκλαψα 7 μέρες, και 3 ακόμα και ακόμα κλαίω, καθώς γράφω.

Ελπίζω μόνο, να ένιωσες κι εσύ όπως ένιωθα κι εγώ τόσα χρόνια την αγάπη μου, τη λατρεία μου. Ένα μόνο που ξέρω με παρηγορεί. Ότι δεν πονάς πια εκεί που είσαι. Μόνο δεν ξέρω αν κρυώνεις στο ξερό υγρό χώμα της γης. Η ψυχούλα σου πλανιέται στο σύμπαν του ζωικού βασιλείου.

Συγχώρεσέ μου, αν μπορείς, εκεί ψηλά που βρίσκεσαι τα άγρια χάδια μου. Βλέπεις αδερφέ μου, όποιος αγαπάει παιδεύει, καθώς λέει ο λαός. Κρατώ κρυφή ελπίδα στην καρδιά μου, ότι με αγάπησες κι εσύ λιγάκι. Αν και σπάνια μου το ‘δειχνες, σαν να το πιστεύω τώρα κι εγώ.

Μα τότε γιατί όλος αυτός ο πόνος; Αφού το μόνο που μου χάριζες ήταν το γέλιο. Σίγουρα δεν θα ήθελες να με δεις να κλαίω. Μα μήπως το μπορώ να σταματήσω τα μάτια μου να τρέχουν; Μα γιατί έπρεπε να φύγεις; Τόσο άξαφνα; Πάσχιζα να σε κάνω να σταθείς στα ποδαράκια σου. Αλλά μάταια. Είχες ήδη μέσα σου ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι, χωρίς επιστροφή.

Μα αν αυτό ήταν όλο κι όλο που ήθελες πώς να σου θυμώσω, αγάπη μου. Δεν μπορώ να θυμώσω πια. Κάπου το είχα ξανακούσει, ότι εκείνη η γυναίκα είχε τόση ζωή μέσα της να ζήσει. Κι όμως έπρεπε να αναχωρήσει, πολύ νωρίς, πολύ ταχιά, όπως εσύ. Που να ‘ξερα ότι έτσι γίνεται πάντα στο θάνατο. Αντίο λοιπόν φίλε μου, γενναίο, μικρό πλασματάκι μου. Δεν πέθανες ποτέ στην δική μου ψυχή!

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube. Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

 

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Παλιά ή καινούργια βιντεοπαιχνίδια; Ιδού το ερώτημα!

εκείνο;

  ή ετούτο;

Όσοι με διαβάζετε καιρό ξέρετε ότι σε γενικές γραμμές προτιμώ να παίζω παλαιότερα βιντεοπαιχνίδια. Τι κερδίζω λοιπόν με αυτήν την τακτική και τι χάνω; Τα παλιότερα videogames έχουν πολλές φορές καλύτερο σενάριο ή καλύτερο gameplay. Επιπλέον είναι γενικά πολύ φθηνότερα από τα καινούργια, ειδικά αν τα πετύχεις και σε έκπτωση.

Αλλά, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των γερασμένων παιχνιδιών, είναι οι πολύ χαμηλές απαιτήσεις συστήματος για τα PC [Personal Computers] τουλάχιστον. Κάποια στιγμή στην gaming πορεία μου συνειδητοποίησα ότι το να έχεις πάντοτε στην κατοχή σου ένα υπερσύγχρονο σταθερό ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ο οποίος να μπορεί να τρέχει τα πιο σύγχρονα games, έχει πρακτικά και ουσιαστικά άπειρο κόστος σε χρήματα.

Ειλικρινά σκεφτείτε και αναλογιστείτε: πόσοι gamers, ειδικά σε καιρούς βαριάς ελληνικής οικονομικής κρίσης μπορούν να δίνουν 1.500 με 2.000 ή και παραπάνω κάθε μερικά χρόνια ίσα – ίσα επειδή το PC τους έχει παλιώσει λίγο και δεν μπορεί να παίζει ότι πιο τελευταίο υπάρχει;

Εγώ, δεν σας κρύβω ότι έχω αυτή την στιγμή έναν γερασμένο τετραπύρηνο επεξεργαστή [AMD FX – 4100] που δεν μπορεί καθόλου να αγγίξει παιχνίδια όπως το νεότερο μέλος της σειράς Call of Duty: WWII. Συνάμα, έχω μία κάρτα γραφικών Gigabyte Radeon R9 380 στα 4 GB GDDR5 Memory.

Η κάρτα αυτή εθεωρείτο πολύ ισχυρή όταν την αγόρασα πριν λίγα χρόνια. Ε λοιπόν όχι πια. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το ότι μέσα σε 2 – 3 χρόνια η άλλοτε πανίσχυρη κάρτα γραφικών μου που μπορούσε να τρέξει τα πάντα με άνεση, θεωρείται πλέον ξεπερασμένη.

Για να πω την πλήρη αλήθεια λυπάμαι και για συναισθηματικούς λόγους να πουλήσω το γερό και αξιόπιστο κομπιούτερ μου για να πάρω ένα καινούργιο, ισχυρότερο. Το εμπόριο των εταιρειών και των καταστημάτων [μικρών ή μεγάλων] πώλησης Η/Υ δεν τελειώνει, ούτε και πρόκειται να τελειώσει ποτέ.

Έτσι, αποφάσισα συνειδητά να κρατήσω το γερασμένο αλλά στιβαρότατο σύστημά μου. Και να μη συμμετέχω στον εμπορικό αγώνα δρόμου των ηλεκτρονικών ειδών. Είπα στον εαυτό μου, «Μπορείς Γιώργο να δίνεις ένα χιλιάρικο ή δύο κάθε 3 χρόνια για καλύτερο υπολογιστή; Έχεις τη διάθεση και τα απαιτούμενα χρήματα να μπεις σε τέτοιο μεγάλο κόπο, ταλαιπωρία, έξοδα και ρίσκο;

Διότι κανείς φυσικά δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι το καινούργιο σου PC θα είναι πιο σταθερό στη λειτουργία του ή πιο γερό σε βάθος χρόνου από το παλιό σου. Άλλωστε, ο χρυσός κανόνας των κομπιούτερ λέει, «Αν κάτι λειτουργεί καλά, μην το αλλάξεις ποτέ».

Τα παλιά παιχνίδια διαθέτουν και ένα ακόμα τρομερό ατού: Προσφέρουν πανέμορφα γραφικά και ήχο με σχεδόν μηδενικές απαιτήσεις συστήματος. Θυμηθείτε τη σειρά Call of Duty: Modern Warfare [1,2,3] και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ. Στον αντίποδα, όλα τα πολύ καινούργια βιντεοπαιχνίδια ζητούν υπερβολικά ισχυρά και πανάκριβα μηχανήματα για να τρέξουν έστω και αξιοπρεπώς.

Και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ένα παιχνίδι που θα το πληρώσεις χρυσό σε υπολογιστικό σύστημα και σε αντίτιμο θα έχει γραφικά αντάξια των προσδοκιών σου ή αντάξια των τρελών και παλαβών απαιτήσεων συστήματος που θα απαιτεί. Επίσης κάτι που μετράει και πάντα εντυπωσιάζει στα γραφικά είναι οι πολλές λεπτομέρειες και όχι τόσο η απεικόνιση αυτή καθ’ εαυτή. Περίφημα πλούσια σε λεπτομέρειες είναι και τα περισσότερα κλασικά 2.5D games για παράδειγμα. Όπως όλα τα games του Benoit Sokal [πριν το Syberia 3] ή όλα της σειράς Secret Files.

Έτσι, σκέφτηκα, κράτα το καλό σου, πιστό, γέρικο PCάκι και όσο σε βγάλει. Όπως και να ‘χει σχεδόν όλα τα κλασικά, χρυσά, εξαιρετικά games είναι παλιά όλως τυχαίως ή μήπως όχι τόσο τυχαία; Η αλήθεια είναι ότι η τόσο μαζική παραγωγή των σύγχρονων βιντεοπαιχνιδιών οδηγεί αναπόφευκτα κάποια στιγμή στην χαμηλότερη συνολική ποιότητα των νέων τίτλων. Δεδομένου ότι σε αυτή τη ζωή η ποιότητα είναι σχεδόν πάντα σε αντιδιαστολή με την ποσότητα.

Βλέπω σε παλιά videogames μία δημιουργικότητα και φαντασία υπέροχη που ουδέποτε την έχω ξαναδεί στα καινούργια. Οι παλιές εποχές των computers ήταν πράγματι διαφορετικές. Υπήρχε μεράκι και ζήλος διότι δεν ήταν τα computer games τόσο μαζικοποιημένα. Οπότε, οι δημιουργοί μπορούσαν να αυτοσχεδιάσουν και να φτιάξουν παιχνίδια πολύ πρωτότυπα και όμορφα. Με τα λίγα μέσα και χρήματα που είχαν εκείνες τις χρονικές περιόδους.

Όμως, το ιδανικό σε κάθε περίπτωση είναι το Αριστοτελικό, «μέτρον άριστον». Δηλαδή να δίνουμε ευκαιρίες και να παίζουμε και τα καινούργια παιχνίδια με τον πιο εξελιγμένο και εντυπωσιακό τεχνικό τομέα [όσο το αντέχει η τσέπη μας και χωρίς να την ξηλώνουμε βέβαια] και να καταφεύγουμε και στα παλιά για λόγους χαλάρωσης, αναπόλησης, νοσταλγίας.