Heretic 2 (1998, Raven Software, PC)

Η ιστορία του βιντεοπαιχνιδιού όπως την έζησα και την έγραψα

Μία μυστηριώδης πανούκλα έχει γεμίσει την γη του Parthoris, μετατρέποντας τους μισούς ανθρώπους σε αιμοδιψείς τρελούς και σκοτώνοντας  τους άλλους μισούς. Ο Corvus, ο ήρωας του παιχνιδιού αναγκάζεται να φύγει από την πατρίδα του, το Silverspring (Ασημένια άνοιξη), αφού δέχεται την επίθεση των μολυσμένων από την πανούκλα.

Σε ένα από τα πολλά ταξίδια του ο Corvus βρίσκει έναν από τους επτά τόμους δύναμης. Οι τόμοι δύναμης ήταν κάποτε επτά νέες γυναίκες που κατείχαν την σοφία και την γνώση της ανώτερης μαγείας. Αφού ο Corvus δεν κατάφερε να αποφύγει την μόλυνση του σώματός του από την πανούκλα, συνομιλεί με τον τόμο δύναμής του και η κοπέλα-βιβλίο του λέει ότι μπορεί να τον προστατέψει από την τρέλα ή τον θάνατο κρατώντας τα συμπτώματα της αρρώστιας υπό έλεγχο.

Όμως αυτή η προστασία δεν θα διαρκέσει για πάντα, αφού οι δυνάμεις του τόμου εξασθενούν σιγά σιγά. Άρα ο Corvus πρέπει να βρει γρήγορα μια θεραπεία τόσο για την δική του ασθένεια όσο και για τον λαό του. Ο Corvus αρχίζει ένα μακρύ και επικίνδυνο ταξίδι σε πολλούς τόπους ψάχνοντας για την θεραπεία. Τελικά, η έρευνά του τον οδηγεί στον πύργο του Morcalavin.

Ο Morcalavin, ανήκει στην φυλή των Seraph. Οι Seraph είναι οι πρόγονοι των Sidhe, της φυλής του Corvus. Οι Seraph είναι για τους Sidhe ότι και οι Ολύμπιοι θεοί για τους αρχαίους Έλληνες. Οι Seraph κατέχουν πολύ υψηλές γνώσεις μαγείας αλλά δεν τις χρησιμοποιούν για το κακό αλλά για να βοηθούν τους ανθρώπους και ειδικά τους Sidhe. Οι Seraph είναι πολύ ψηλοί και αδύνατοι σαν φυλή, το ίδιο και οι Sidhe, οι θνητοί απόγονοί τους.

Ο Morcalavin, που πια ανήκει στην ξεπεσμένη φυλή των Seraph, θέλει να κάνει τον εαυτό του και πάλι αθάνατο χρησιμοποιώντας τους επτά τόμους δύναμης κυκλικά σε έναν ναό. Όμως του λείπει ένας τόμος, ο τόμος που βρήκε ο Corvus. Αδυνατώντας να βρει τον τελευταίο τόμο δύναμης, ο Morcalavin, βιαστικά φτιάχνει έναν πλαστό, ελπίζοντας ότι το ξόρκι θα πετύχει.

Όμως το μαγικό αποτυγχάνει και ο Morcalavin (παρότι γίνεται αθάνατος) τρελαίνεται ως συνέπεια αυτής της αποτυχίας. Γίνεται αλαζόνας, εγωπαθής, κακός και κυβερνά τον κόσμο με σιδερένια γροθιά χρησιμοποιώντας τους πάντες και τα πάντα προς όφελός του. Καταπιέζει όλους τους λαούς του Parthoris. Για να επιτύχει την κυριαρχία του, δημιουργεί την πανούκλα και το απόλυτο σκοτάδι απλώνεται στον κόσμο του Parthoris.

Στον πύργο του Morcalavin, ο Corvus, αφού περνάει μέσα από φωτιά και ατσάλι πολεμώντας, φτάνει στην τελική αναμέτρηση με τον πρόγονό του, τον Morcalavin. Όλοι οι παίκτες περιμένουν ότι η μάχη θα τελειώσει με τον θάνατο του Morcalavin από το χέρι του Corvus. Αλλά η Raven Software είχε κάτι άλλο στο μυαλό της.

Ο Morcalavin είναι ήδη αθάνατος και τα χτυπήματα του Corvus μπορούν μόνο να τον καθυστερήσουν για λίγο. Υπάρχει λοιπόν ένα ελάχιστο χρονικό περιθώριο για τον ήρωά μας (όσο ο Morcalavin αναγεννιέται) να αντικαταστήσει τον ψεύτικο τόμο της δύναμης με τον δικό του ώστε το ξόρκι του προγόνου του να γίνει σωστά και έτσι να λύσει το πρόβλημα του λαού του.

Πράγματι, ο Corvus το κάνει και ακολουθεί το τελικό βίντεο του τερματισμού και ο τελικός διάλογος μεταξύ προγόνου και απογόνου:

Μ. – Προσδοκίες… είναι κρίμα όταν αυτές δεν γίνονται πραγματικότητα.

C. – Τι ξέρεις εσύ για την πραγματικότητα; Το μόνο που ξέρεις είναι να την καταστρέφεις.

Μ. – Απέτυχες Corvus, τώρα η πανούκλα που δημιούργησα θα σαρώσει όλο το Parthoris. Αυτό δεν είναι ένα τέλος αλλά μία αρχή, οι αδύναμοι θα πεθάνουν και οι δυνατοί θα διαφωτιστούν, το Parthoris θα εξαγνιστεί υπό την αρχηγία μου.

Μετά την ενεργοποίηση του σωστού ξορκιού της αθανασίας ακολουθεί ο τελικός διάλογος μεταξύ Morcalavin και Corvus:

Μ. – Corvus, η πανούκλα δεν υπάρχει πια, εσύ και όλο το Parthoris είστε πλέον υγιείς. Οι νεκροί δεν μπορούν να αναγεννηθούν, αλλά το Parthoris μπορεί να ανθίσει ξανά. Όσο εγώ θα ανεβαίνω στους ουρανούς, πρέπει εσύ να σφυρηλατήσεις το δρόμο, διορθώνοντας τα δικά μου σφάλματα.

C. – Αυτό θα το κάνω.

Πουλιά που πέταξαν βιαστικά

Κορίτσια πολλά. Που πέταξαν από μπροστά μου τόσο βιαστικά και γρήγορα, σαν αποδημητικά πουλιά. Κορίτσια αθλητικά, αδύνατα και πιο γεμάτα. Όλα όμορφα και ελκυστικά.

 

Κορίτσια καθημερινά, της διπλανής πόρτας. Μα τόσο, γοητευτικά. Ο κυνηγός που κυνηγήθηκε από αυτά ήμουν εγώ. Ρόλος κι αυτός για να τον παίξει ένας άντρας. Έτσι είναι η ζωή, που λένε και οι Γάλλοι.

 

Η Ισμήνη, από το νησί της Αφροδίτης. Η ερωτική Φένια που ποτέ δεν ταιριάξαμε όπως έπρεπε. Η τόσο γλυκιά, θαλασσινή Κική. Αλλά και η Ευφροσύνη, η μικρή δεσποσύνη! Η χορεύτρια με τα δυνατά πόδια και το αθλητικό, πολύ απλό ντύσιμο.

 

Κορίτσια που ερωτεύτηκα, μα ποτέ δεν ολοκλήρωσα μαζί τους. Φοβόμουν, ναι φοβόμουν. Κάποτε τη δέσμευση, άλλοτε το άπειρο σεξ. Πρέπει να γεννιέται κανείς μαθημένος με τις γυναίκες; Πρέπει; Αναρωτιέμαι ακόμα.

 

Τώρα, που ξέρεις δυο βήματα, είναι πια αργά αγάπη μου γλυκιά. Τα κορίτσια πέταξαν μακριά. Οι συνθήκες άλλαξαν. Η ζωή προχώρησε και προχωράει. Για μένα και γι’ αυτές. Να ‘ναι καλά όπου κι αν βρίσκονται, όλες τους. Τουλάχιστον φέρθηκα σωστά, έστω και τόσο αργά.

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube. Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

 

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Μικρή μου Ασία

Όμορφή μου μικρή Ασιάτισσα. Μικρόσωμη Ασιάτισσα. Ήρθες από μίλια μακριά. Ήρθες για μια νύχτα μόνο. Μια νύχτα με άγχος και τρέμουλο στα χέρια μου. Όμως εσύ πήρες μακριά τον πόνο. Μου χάρισες την απέραντη καλοσύνη σου.

Την ατέλειωτη γλύκα σου. Μου είπες το όνομά σου. Μα ποτέ δεν το συγκράτησα. Δεν ήπιες καθόλου. Ούτε έφαγες. Μόνο μπάνιο ήθελες. Εγώ δεν κατάλαβα. Όμως εσύ με κατάλαβες. Με φρόντισες όσο δεν έπρεπε. Από τους δυο μας μάλλον εγώ ο εγωιστής. Εγώ δεν κατάλαβα. Την τρυφερή ψυχή σου. Όχι εγκαίρως.

Το γλυκό άρωμά σου έμεινε πάνω μου. Για μέρες. Ήσουν η πρώτη, αλλά και η πιο ευαίσθητη. Αυτή που θα θυμάμαι για πάντα. Έφυγες πολύ γρήγορα. Κι εγώ έμεινα πίσω. Στο άδειο σπίτι. Με τις αναμνήσεις μου. Ακόμα σε θυμάμαι. Τόσα χρόνια μετά. Μικρή μου, όμορφή μου, μακρινή Ασιάτισσα. Να είσαι καλά, όπου κι αν πας και ότι κι αν κάνεις. Αντίο σε σένα.

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube. Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

 Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Ο χρόνος – Κρόνος

Το νιώθεις, έτσι δεν είναι; Το νιώθεις όταν τρως. Το νιώθεις όταν τρέχεις. Όταν σηκώνεις βάρη. Το νιώθεις στα παχάκια που έχεις γύρω από τη μέση. Στην μικρή, αλλά αντιαισθητική, κοιλίτσα σου. Είναι ο χρόνος – Κρόνος.

Νιώθεις την παγωμένη ανάσα του στους ώμους σου; Στο λαιμό σου; Σε πλησιάζει. Ο χρόνος μας κυνηγάει. Όλους, χωρίς εξαιρέσεις. Το νιώθεις όταν ήδη ξέρεις ότι ο Δίας δεν θα σε προστατεύει για πάντα. Όχι όταν γεράσεις. Τότε θα σε αφήσει να παλέψεις μόνος σου.

Δεν είμαι τόσο δυνατός ή τόσο γρήγορος όσο ήμουνα. Μπορεί και όχι. Όμως Χρόνε είμαι πιο ώριμος, πιο έξυπνος, πιο ικανός, πιο δημιουργικός. Ναι, όχι τόσο δυνατός. Λίγα πράγματα από όσα κάνω με ικανοποιούν τώρα πια. Αλλά Κρόνε, μην επαναπαύεσαι στην τόση, μοχθηρή, δύναμή σου. Θα ξαναγυρίσω, θα ξαναγυρίσω, Χρόνε. Και τότε, καλύτερα να φυλάγεσαι.

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube. Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

 Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Ένα Μάτριξ

Δικιά μου όλη η βαριά ευθύνη. Η ευθύνη της αποτυχίας πάντα βαραίνει πιο πολύ τον άνδρα. Η γυναίκα ποτέ δεν φταίει. Ποτέ δεν πρέπει να φταίει.

 

Αλλά στο σεξ, πάντα φταίνε δύο. Το πρόβλημά σου, γίνεται και δικό της. Πρέπει να τα καταφέρω, αλλά δεν ξέρω το πώς. Πρέπει, γιατί στο τέλος είναι πιο γλυκά εκεί.

 

Αλλιώς, δεν θα της πεις ποτέ, το ευχαριστώ. Θα φύγει γρήγορα, σαν το αποδημητικό πουλάκι κι αυτή.

 

Τόσο γρήγορα, που θα σε πονέσει, η απότομη απουσία της. Η απουσία της τρυφερής αγκαλιάς, στο τέλος μιας, ολοκληρωμένης, σχέσης.

 

Αχ, δύσκολες οι σχέσεις, δύσκολο και το σεξ. Δύσκολη ζωή. Αλλά πρέπει να τα καταφέρω. Όπως πάντα τα κατάφερνα στο τέλος. Ίσως και να είναι πιο εύκολο απ’ ότι φαντάζομαι. Είναι όλα στο μυαλό, όπως λένε.

 

Όλα είναι ένα Μάτριξ. Ένας εφιάλτης που σε παγιδεύει. Που δεν μπορείς να ξυπνήσεις από αυτόν. Μα, έχω πάρει ήδη, το κόκκινο χαπάκι του δασκάλου μου. 

Άρα, σύντομα, ο εφιάλτης θα περάσει. Θα ξυπνήσω και θα αναδυθώ και πάλι νικητής. Νικητής και στον έρωτα, όπως σε τόσα άλλα. 

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube.Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

 

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Δεν είσαι

Αφήσαμε και οι δυο μας το πάθος να μας παρασύρει σαν ένα μεγάλο κύμα. Ανταλλάξαμε λόγια πολύ – πολύ τρυφερά. Λόγια έρωτα.

Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί για καιρό. Η ειλικρίνειά σου κόστισε πολύ για εμάς. Δεν σε ήθελα έτσι. Αλλιώς σε φαντάστηκα και αλλιώς σε είδα. Σε φαντάστηκα σαν ένα άγριο άλογο. Παρορμητική και παθιασμένη σαν τη φωτιά.

Ποιός από τους δυο μας φταίει που δεν είμαστε τώρα μαζί; Μία χαζή αντρική κουβέντα μου ήταν αρκετή για να με πληγώσεις. Ακόμα θυμάμαι τα τρυφερά λόγια. Το πάθος μας. Το πόσο καλά ταιριάζαμε. Αλλά εσύ τα χάλασες όλα. Τα όνειρά μας. Τα πέταξες όλα στο άγριο κύμα του σκληρού Ωκεανού.

Και σε πήρε η θάλασσα. Εγώ ήμουν το βουνό και εσύ η θάλασσα. Κρίμα. Πληγώθηκα τόσο εκείνη τη στιγμή που δεν θυμάμαι το όνομά σου πια. Θέλω να θυμάμαι μόνο το πάθος μας, την τρυφεράδα μας. Ήμασταν και οι δυο νέοι. Λάθος πάνω στο λάθος καταλήξαμε ως εδώ. Στο απόλυτο κενό, στο υπαρξιακό τίποτα, στο σκοτάδι του σώματος και της ψυχής μας.

Όχι, δεν θα γίνουμε ποτέ ένα. Το γιν – γιανγκ μας δεν θα βρει ποτέ το νερό της Κινέζικης πηγής για να δροσιστεί. Με πλήγωσες πολύ, αλλά δεν σου κρατώ κακία. Κρατώ μόνο το πάθος και την παρόρμηση και των δυο μας. Αυτό επιλέγω να θυμάμαι. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω τι θυμάσαι εσύ, ζεστό γυναικείο πλάσμα. Αν θυμάσαι τίποτα. Αμφιβάλλω πολύ, αλλά ελπίζω ακόμα.

Ελπίζω να κράτησες ένα κοχύλι κι από μένα. Ένα τόσο δα κοχυλάκι. Από έναν άντρα που έκαψες με τη φωτιά σου. Άθελά σου ή ηθελημένα. Ποτέ δεν θα το μάθω. Ποτέ δεν προχωρήσαμε πιο πέρα γλυκιά μου. Αντίο θερμό, τρυφερό πλάσμα. Χάσου στην αγκαλιά του Ποσειδώνα, στην αγκαλιά της θάλασσας.

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube. Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Καλέ μου φίλε, σκυλάκο μου

Πόσες, μα πόσες φορές δεν ρίχτηκες στη μάχη, πρώτος – πρώτος. Για να υπερασπιστείς τον τόσο πιο μεγαλόσωμο αλλά αδύναμο πιστό σου φίλο. Έναν φίλο, πολύ πενιχρά εξοπλισμένο, με τα νύχια και δόντια της φύσης, τα όπλα της φύσης για την μάχη.

Να ξέρεις, έκανα τα πάντα για να σε φυλάξω από το κακό. Από τα άλλα μεγάλα θηρία που σε καταδίωκαν. Όμως ο φόβος κατέτρεχε πάντα μόνο τη δική μου ψυχή. Διότι εσύ, φίλε μου καλέ, αγαπημένε μου φίλε ήσουν άφοβος. Ένα τόσο δα ζωντανό ζωάκι με καρδιά και ψυχή λιονταριού.

Μου χάρισες τόση χαρά, τόσο κέφι. Πάντα σε θυμάμαι που έτρεχες ξωπίσω μου. Έτρεχες να προλάβεις. Έτρεχες για να ζήσεις. Και να που τώρα, 10 μέρες μετά τα γενέθλιά μου, μέσα σε έναν κρύο Δεκέμβρη έφυγες ξαφνικά. Επήγες στην αγκαλιά του Χριστούλη. Η καρδούλα σου έδειχνε ότι ήσουν ακόμα πολύ δυνατός, ότι είχες πολλά χρόνια μπροστά σου. Όμως αλλοίμονο φίλε μου, τα ποδαράκια σου δεν σε βάσταζαν άλλο.

Δεν έπεσες ποτέ σε μελαγχολία. Δεν αρρώστησες ποτέ. Πάντα δυνατός, πανέμορφος, γλυκύτατος και καλοσυνάτος. Έτσι θα σε θυμάμαι. Ως αθάνατο φίλο, αδερφό. Σε αγάπησα τόσο πολύ που ο πόνος όταν κατάλαβα πως σιγά – σιγά έφευγες ήταν πολύ βαρύς. Έκλαψα 7 μέρες, και 3 ακόμα και ακόμα κλαίω, καθώς γράφω.

Ελπίζω μόνο, να ένιωσες κι εσύ όπως ένιωθα κι εγώ τόσα χρόνια την αγάπη μου, τη λατρεία μου. Ένα μόνο που ξέρω με παρηγορεί. Ότι δεν πονάς πια εκεί που είσαι. Μόνο δεν ξέρω αν κρυώνεις στο ξερό υγρό χώμα της γης. Η ψυχούλα σου πλανιέται στο σύμπαν του ζωικού βασιλείου.

Συγχώρεσέ μου, αν μπορείς, εκεί ψηλά που βρίσκεσαι τα άγρια χάδια μου. Βλέπεις αδερφέ μου, όποιος αγαπάει παιδεύει, καθώς λέει ο λαός. Κρατώ κρυφή ελπίδα στην καρδιά μου, ότι με αγάπησες κι εσύ λιγάκι. Αν και σπάνια μου το ‘δειχνες, σαν να το πιστεύω τώρα κι εγώ.

Μα τότε γιατί όλος αυτός ο πόνος; Αφού το μόνο που μου χάριζες ήταν το γέλιο. Σίγουρα δεν θα ήθελες να με δεις να κλαίω. Μα μήπως το μπορώ να σταματήσω τα μάτια μου να τρέχουν; Μα γιατί έπρεπε να φύγεις; Τόσο άξαφνα; Πάσχιζα να σε κάνω να σταθείς στα ποδαράκια σου. Αλλά μάταια. Είχες ήδη μέσα σου ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι, χωρίς επιστροφή.

Μα αν αυτό ήταν όλο κι όλο που ήθελες πώς να σου θυμώσω, αγάπη μου. Δεν μπορώ να θυμώσω πια. Κάπου το είχα ξανακούσει, ότι εκείνη η γυναίκα είχε τόση ζωή μέσα της να ζήσει. Κι όμως έπρεπε να αναχωρήσει, πολύ νωρίς, πολύ ταχιά, όπως εσύ. Που να ‘ξερα ότι έτσι γίνεται πάντα στο θάνατο. Αντίο λοιπόν φίλε μου, γενναίο, μικρό πλασματάκι μου. Δεν πέθανες ποτέ στην δική μου ψυχή!

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube. Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

 

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Παλιά ή καινούργια βιντεοπαιχνίδια; Ιδού το ερώτημα!

εκείνο;

  ή ετούτο;

Όσοι με διαβάζετε καιρό ξέρετε ότι σε γενικές γραμμές προτιμώ να παίζω παλαιότερα βιντεοπαιχνίδια. Τι κερδίζω λοιπόν με αυτήν την τακτική και τι χάνω; Τα παλιότερα videogames έχουν πολλές φορές καλύτερο σενάριο ή καλύτερο gameplay. Επιπλέον είναι γενικά πολύ φθηνότερα από τα καινούργια, ειδικά αν τα πετύχεις και σε έκπτωση.

Αλλά, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα των γερασμένων παιχνιδιών, είναι οι πολύ χαμηλές απαιτήσεις συστήματος για τα PC [Personal Computers] τουλάχιστον. Κάποια στιγμή στην gaming πορεία μου συνειδητοποίησα ότι το να έχεις πάντοτε στην κατοχή σου ένα υπερσύγχρονο σταθερό ηλεκτρονικό υπολογιστή. Ο οποίος να μπορεί να τρέχει τα πιο σύγχρονα games, έχει πρακτικά και ουσιαστικά άπειρο κόστος σε χρήματα.

Ειλικρινά σκεφτείτε και αναλογιστείτε: πόσοι gamers, ειδικά σε καιρούς βαριάς ελληνικής οικονομικής κρίσης μπορούν να δίνουν 1.500 με 2.000 ή και παραπάνω κάθε μερικά χρόνια ίσα – ίσα επειδή το PC τους έχει παλιώσει λίγο και δεν μπορεί να παίζει ότι πιο τελευταίο υπάρχει;

Εγώ, δεν σας κρύβω ότι έχω αυτή την στιγμή έναν γερασμένο τετραπύρηνο επεξεργαστή [AMD FX – 4100] που δεν μπορεί καθόλου να αγγίξει παιχνίδια όπως το νεότερο μέλος της σειράς Call of Duty: WWII. Συνάμα, έχω μία κάρτα γραφικών Gigabyte Radeon R9 380 στα 4 GB GDDR5 Memory.

Η κάρτα αυτή εθεωρείτο πολύ ισχυρή όταν την αγόρασα πριν λίγα χρόνια. Ε λοιπόν όχι πια. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το ότι μέσα σε 2 – 3 χρόνια η άλλοτε πανίσχυρη κάρτα γραφικών μου που μπορούσε να τρέξει τα πάντα με άνεση, θεωρείται πλέον ξεπερασμένη.

Για να πω την πλήρη αλήθεια λυπάμαι και για συναισθηματικούς λόγους να πουλήσω το γερό και αξιόπιστο κομπιούτερ μου για να πάρω ένα καινούργιο, ισχυρότερο. Το εμπόριο των εταιρειών και των καταστημάτων [μικρών ή μεγάλων] πώλησης Η/Υ δεν τελειώνει, ούτε και πρόκειται να τελειώσει ποτέ.

Έτσι, αποφάσισα συνειδητά να κρατήσω το γερασμένο αλλά στιβαρότατο σύστημά μου. Και να μη συμμετέχω στον εμπορικό αγώνα δρόμου των ηλεκτρονικών ειδών. Είπα στον εαυτό μου, «Μπορείς Γιώργο να δίνεις ένα χιλιάρικο ή δύο κάθε 3 χρόνια για καλύτερο υπολογιστή; Έχεις τη διάθεση και τα απαιτούμενα χρήματα να μπεις σε τέτοιο μεγάλο κόπο, ταλαιπωρία, έξοδα και ρίσκο;

Διότι κανείς φυσικά δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι το καινούργιο σου PC θα είναι πιο σταθερό στη λειτουργία του ή πιο γερό σε βάθος χρόνου από το παλιό σου. Άλλωστε, ο χρυσός κανόνας των κομπιούτερ λέει, «Αν κάτι λειτουργεί καλά, μην το αλλάξεις ποτέ».

Τα παλιά παιχνίδια διαθέτουν και ένα ακόμα τρομερό ατού: Προσφέρουν πανέμορφα γραφικά και ήχο με σχεδόν μηδενικές απαιτήσεις συστήματος. Θυμηθείτε τη σειρά Call of Duty: Modern Warfare [1,2,3] και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ. Στον αντίποδα, όλα τα πολύ καινούργια βιντεοπαιχνίδια ζητούν υπερβολικά ισχυρά και πανάκριβα μηχανήματα για να τρέξουν έστω και αξιοπρεπώς.

Και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ένα παιχνίδι που θα το πληρώσεις χρυσό σε υπολογιστικό σύστημα και σε αντίτιμο θα έχει γραφικά αντάξια των προσδοκιών σου ή αντάξια των τρελών και παλαβών απαιτήσεων συστήματος που θα απαιτεί. Επίσης κάτι που μετράει και πάντα εντυπωσιάζει στα γραφικά είναι οι πολλές λεπτομέρειες και όχι τόσο η απεικόνιση αυτή καθ’ εαυτή. Περίφημα πλούσια σε λεπτομέρειες είναι και τα περισσότερα κλασικά 2.5D games για παράδειγμα. Όπως όλα τα games του Benoit Sokal [πριν το Syberia 3] ή όλα της σειράς Secret Files.

Έτσι, σκέφτηκα, κράτα το καλό σου, πιστό, γέρικο PCάκι και όσο σε βγάλει. Όπως και να ‘χει σχεδόν όλα τα κλασικά, χρυσά, εξαιρετικά games είναι παλιά όλως τυχαίως ή μήπως όχι τόσο τυχαία; Η αλήθεια είναι ότι η τόσο μαζική παραγωγή των σύγχρονων βιντεοπαιχνιδιών οδηγεί αναπόφευκτα κάποια στιγμή στην χαμηλότερη συνολική ποιότητα των νέων τίτλων. Δεδομένου ότι σε αυτή τη ζωή η ποιότητα είναι σχεδόν πάντα σε αντιδιαστολή με την ποσότητα.

Βλέπω σε παλιά videogames μία δημιουργικότητα και φαντασία υπέροχη που ουδέποτε την έχω ξαναδεί στα καινούργια. Οι παλιές εποχές των computers ήταν πράγματι διαφορετικές. Υπήρχε μεράκι και ζήλος διότι δεν ήταν τα computer games τόσο μαζικοποιημένα. Οπότε, οι δημιουργοί μπορούσαν να αυτοσχεδιάσουν και να φτιάξουν παιχνίδια πολύ πρωτότυπα και όμορφα. Με τα λίγα μέσα και χρήματα που είχαν εκείνες τις χρονικές περιόδους.

Όμως, το ιδανικό σε κάθε περίπτωση είναι το Αριστοτελικό, «μέτρον άριστον». Δηλαδή να δίνουμε ευκαιρίες και να παίζουμε και τα καινούργια παιχνίδια με τον πιο εξελιγμένο και εντυπωσιακό τεχνικό τομέα [όσο το αντέχει η τσέπη μας και χωρίς να την ξηλώνουμε βέβαια] και να καταφεύγουμε και στα παλιά για λόγους χαλάρωσης, αναπόλησης, νοσταλγίας.

Για την April Ryan του The Longest Journey [1999 - 2000]

Γλυκιά April

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube. Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

 

Ω April, είσαι γλυκιά σαν τον Απρίλη. Προσπαθείς να ξεφύγεις από το παρελθόν. Κοιτάς βαθιά στο μέλλον και περιμένεις… Δουλεύεις σκληρά και ελπίζεις. Είσαι τόσο νέα, τόσο όμορφη. Αλλά και τόσο μόνη. Αγαπάς πολύ τους φίλους σου. Και ελπίζεις στον έρωτα που φαίνεται να αργεί σαν το τραίνο που δεν έρχεται ποτέ. Μην ανησυχείς γλυκιά April, η ζωή θα έρθει σε σένα. Και να ξέρεις δεν είσαι η μόνη. Δεν είσαι μόνη.

Γλυκούλα μου April. Είσαι τόσο γενναία, τόσο ικανή. Όμως αλίμονο, δεν το ξέρεις, δεν το πιστεύεις ακόμα. Αγκαλιάζεις την μοίρα σου με το χαμόγελο, παρά τις πολλές δυσκολίες. Όλα και όλοι μαραίνονται και πεθαίνουν γύρω σου. Αλλά εσύ April έχεις το πεπρωμένο σου, την τελική αποστολή σου. Έχε πίστη μικρή μου. Όλα θα τελειώσουν καλά, όμορφη, καλοσυνάτη μου April, γιατί ό,τι έχει μία αρχή έχει και ένα τέλος. Η ισορροπία και το καλό πάντα θα είναι μαζί σου και πάντοτε θα σε προστατεύουν στο δυσχερές έργο σου.

Και να που τώρα, την 13^η τελική ώρα κέρδισες πίσω την ζωή σου, April. Θα ζήσεις για να λες την ιστορία σου στους καρδιακούς σου φίλους, στην οικογένειά σου και στον καλό σου σύντροφο, το γελαστό κοράκι που μιλάει. Που όλοι τους σε αγαπούν πολύ. Ο φύλακας άγγελος και το θάρρος σου σε προστάτεψαν και σου χάρισαν ό,τι επιθυμούσες. Καλό σου ταξίδι στον δρόμο του γυρισμού προς το σπίτι, προς την τέχνη σου. Εις το επανιδείν γλυκύτατη April.