Μικρή μου Ασία

Όμορφή μου μικρή Ασιάτισσα. Μικρόσωμη Ασιάτισσα. Ήρθες από μίλια μακριά. Ήρθες για μια νύχτα μόνο. Μια νύχτα με άγχος και τρέμουλο στα χέρια μου. Όμως εσύ πήρες μακριά τον πόνο. Μου χάρισες την απέραντη καλοσύνη σου.

Την ατέλειωτη γλύκα σου. Μου είπες το όνομά σου. Μα ποτέ δεν το συγκράτησα. Δεν ήπιες καθόλου. Ούτε έφαγες. Μόνο μπάνιο ήθελες. Εγώ δεν κατάλαβα. Όμως εσύ με κατάλαβες. Με φρόντισες όσο δεν έπρεπε. Από τους δυο μας μάλλον εγώ ο εγωιστής. Εγώ δεν κατάλαβα. Την τρυφερή ψυχή σου. Όχι εγκαίρως.

Το γλυκό άρωμά σου έμεινε πάνω μου. Για μέρες. Ήσουν η πρώτη, αλλά και η πιο ευαίσθητη. Αυτή που θα θυμάμαι για πάντα. Έφυγες πολύ γρήγορα. Κι εγώ έμεινα πίσω. Στο άδειο σπίτι. Με τις αναμνήσεις μου. Ακόμα σε θυμάμαι. Τόσα χρόνια μετά. Μικρή μου, όμορφή μου, μακρινή Ασιάτισσα. Να είσαι καλά, όπου κι αν πας και ότι κι αν κάνεις. Αντίο σε σένα.

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube. Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

 Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Ο χρόνος – Κρόνος

Το νιώθεις, έτσι δεν είναι; Το νιώθεις όταν τρως. Το νιώθεις όταν τρέχεις. Όταν σηκώνεις βάρη. Το νιώθεις στα παχάκια που έχεις γύρω από τη μέση. Στην μικρή, αλλά αντιαισθητική, κοιλίτσα σου. Είναι ο χρόνος – Κρόνος.

Νιώθεις την παγωμένη ανάσα του στους ώμους σου; Στο λαιμό σου; Σε πλησιάζει. Ο χρόνος μας κυνηγάει. Όλους, χωρίς εξαιρέσεις. Το νιώθεις όταν ήδη ξέρεις ότι ο Δίας δεν θα σε προστατεύει για πάντα. Όχι όταν γεράσεις. Τότε θα σε αφήσει να παλέψεις μόνος σου.

Δεν είμαι τόσο δυνατός ή τόσο γρήγορος όσο ήμουνα. Μπορεί και όχι. Όμως Χρόνε είμαι πιο ώριμος, πιο έξυπνος, πιο ικανός, πιο δημιουργικός. Ναι, όχι τόσο δυνατός. Λίγα πράγματα από όσα κάνω με ικανοποιούν τώρα πια. Αλλά Κρόνε, μην επαναπαύεσαι στην τόση, μοχθηρή, δύναμή σου. Θα ξαναγυρίσω, θα ξαναγυρίσω, Χρόνε. Και τότε, καλύτερα να φυλάγεσαι.

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube. Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

 Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Ένα Μάτριξ

Δικιά μου όλη η βαριά ευθύνη. Η ευθύνη της αποτυχίας πάντα βαραίνει πιο πολύ τον άνδρα. Η γυναίκα ποτέ δεν φταίει. Ποτέ δεν πρέπει να φταίει.

 

Αλλά στο σεξ, πάντα φταίνε δύο. Το πρόβλημά σου, γίνεται και δικό της. Πρέπει να τα καταφέρω, αλλά δεν ξέρω το πώς. Πρέπει, γιατί στο τέλος είναι πιο γλυκά εκεί.

 

Αλλιώς, δεν θα της πεις ποτέ, το ευχαριστώ. Θα φύγει γρήγορα, σαν το αποδημητικό πουλάκι κι αυτή.

 

Τόσο γρήγορα, που θα σε πονέσει, η απότομη απουσία της. Η απουσία της τρυφερής αγκαλιάς, στο τέλος μιας, ολοκληρωμένης, σχέσης.

 

Αχ, δύσκολες οι σχέσεις, δύσκολο και το σεξ. Δύσκολη ζωή. Αλλά πρέπει να τα καταφέρω. Όπως πάντα τα κατάφερνα στο τέλος. Ίσως και να είναι πιο εύκολο απ’ ότι φαντάζομαι. Είναι όλα στο μυαλό, όπως λένε.

 

Όλα είναι ένα Μάτριξ. Ένας εφιάλτης που σε παγιδεύει. Που δεν μπορείς να ξυπνήσεις από αυτόν. Μα, έχω πάρει ήδη, το κόκκινο χαπάκι του δασκάλου μου. 

Άρα, σύντομα, ο εφιάλτης θα περάσει. Θα ξυπνήσω και θα αναδυθώ και πάλι νικητής. Νικητής και στον έρωτα, όπως σε τόσα άλλα. 

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube.Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

 

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Δεν είσαι

Αφήσαμε και οι δυο μας το πάθος να μας παρασύρει σαν ένα μεγάλο κύμα. Ανταλλάξαμε λόγια πολύ – πολύ τρυφερά. Λόγια έρωτα.

Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί για καιρό. Η ειλικρίνειά σου κόστισε πολύ για εμάς. Δεν σε ήθελα έτσι. Αλλιώς σε φαντάστηκα και αλλιώς σε είδα. Σε φαντάστηκα σαν ένα άγριο άλογο. Παρορμητική και παθιασμένη σαν τη φωτιά.

Ποιός από τους δυο μας φταίει που δεν είμαστε τώρα μαζί; Μία χαζή αντρική κουβέντα μου ήταν αρκετή για να με πληγώσεις. Ακόμα θυμάμαι τα τρυφερά λόγια. Το πάθος μας. Το πόσο καλά ταιριάζαμε. Αλλά εσύ τα χάλασες όλα. Τα όνειρά μας. Τα πέταξες όλα στο άγριο κύμα του σκληρού Ωκεανού.

Και σε πήρε η θάλασσα. Εγώ ήμουν το βουνό και εσύ η θάλασσα. Κρίμα. Πληγώθηκα τόσο εκείνη τη στιγμή που δεν θυμάμαι το όνομά σου πια. Θέλω να θυμάμαι μόνο το πάθος μας, την τρυφεράδα μας. Ήμασταν και οι δυο νέοι. Λάθος πάνω στο λάθος καταλήξαμε ως εδώ. Στο απόλυτο κενό, στο υπαρξιακό τίποτα, στο σκοτάδι του σώματος και της ψυχής μας.

Όχι, δεν θα γίνουμε ποτέ ένα. Το γιν – γιανγκ μας δεν θα βρει ποτέ το νερό της Κινέζικης πηγής για να δροσιστεί. Με πλήγωσες πολύ, αλλά δεν σου κρατώ κακία. Κρατώ μόνο το πάθος και την παρόρμηση και των δυο μας. Αυτό επιλέγω να θυμάμαι. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να ξέρω τι θυμάσαι εσύ, ζεστό γυναικείο πλάσμα. Αν θυμάσαι τίποτα. Αμφιβάλλω πολύ, αλλά ελπίζω ακόμα.

Ελπίζω να κράτησες ένα κοχύλι κι από μένα. Ένα τόσο δα κοχυλάκι. Από έναν άντρα που έκαψες με τη φωτιά σου. Άθελά σου ή ηθελημένα. Ποτέ δεν θα το μάθω. Ποτέ δεν προχωρήσαμε πιο πέρα γλυκιά μου. Αντίο θερμό, τρυφερό πλάσμα. Χάσου στην αγκαλιά του Ποσειδώνα, στην αγκαλιά της θάλασσας.

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube. Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.