Πουλιά που πέταξαν βιαστικά

Κορίτσια πολλά. Που πέταξαν από μπροστά μου τόσο βιαστικά και γρήγορα, σαν αποδημητικά πουλιά. Κορίτσια αθλητικά, αδύνατα και πιο γεμάτα. Όλα όμορφα και ελκυστικά.

 

Κορίτσια καθημερινά, της διπλανής πόρτας. Μα τόσο, γοητευτικά. Ο κυνηγός που κυνηγήθηκε από αυτά ήμουν εγώ. Ρόλος κι αυτός για να τον παίξει ένας άντρας. Έτσι είναι η ζωή, που λένε και οι Γάλλοι.

 

Η Ισμήνη, από το νησί της Αφροδίτης. Η ερωτική Φένια που ποτέ δεν ταιριάξαμε όπως έπρεπε. Η τόσο γλυκιά, θαλασσινή Κική. Αλλά και η Ευφροσύνη, η μικρή δεσποσύνη! Η χορεύτρια με τα δυνατά πόδια και το αθλητικό, πολύ απλό ντύσιμο.

 

Κορίτσια που ερωτεύτηκα, μα ποτέ δεν ολοκλήρωσα μαζί τους. Φοβόμουν, ναι φοβόμουν. Κάποτε τη δέσμευση, άλλοτε το άπειρο σεξ. Πρέπει να γεννιέται κανείς μαθημένος με τις γυναίκες; Πρέπει; Αναρωτιέμαι ακόμα.

 

Τώρα, που ξέρεις δυο βήματα, είναι πια αργά αγάπη μου γλυκιά. Τα κορίτσια πέταξαν μακριά. Οι συνθήκες άλλαξαν. Η ζωή προχώρησε και προχωράει. Για μένα και γι’ αυτές. Να ‘ναι καλά όπου κι αν βρίσκονται, όλες τους. Τουλάχιστον φέρθηκα σωστά, έστω και τόσο αργά.

Δείτε την αφήγηση αυτού του ποιήματος από εμένα στο YouTube. Σε περίπτωση που προτιμάτε να ακούτε, παρά να διαβάζετε τα κείμενά μου.

 

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.